Τα Βαλτσινιώτικα 1 μέρος

Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ’ το χωριό μας.

Είναι της μόδας, φίλοι μου και έχει πολύ κέφι
οι άνθρωποι να βγάζουνε φωτογραφίες selfie.

Κι είναι φαινόμενο συχνό μ’ άριστες επιδόσεις,
με μια ματιά στο Facebook, θα το διαπιστώσεις.

Όπερ δοθείσης δηλαδή, η όποια ευκαιρία,
όλοι ποζάρουν στο φακό για μια φωτογραφία.

Selfie με φίλους και γνωστούς, με συγγενείς κι αδέρφια,

Selfie στα γλέντια, στις χαρές και στου τσακίρ τα κέφια.

Selfie η γιαγιά  με τον παππού εκεί στο πανηγύρι,
selfie στου τρύγου τη χαρά πάνω στο πατητήρι.

Selfie με τους επώνυμους και μ’ όλα τα παρτάλια

μ’ όλους αυτούς του Lifestyle, που βγαίνουν στα κανάλια.

Εγώ όμως selfie λαχταρώ -κι αυτό δεν είναι ψέμα-
με το πορτραίτο του dorian grey και να το κάνω θέμα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα, που λέμε τον καημό μας,

που ψιλοκριτικάρουμε τα «ωραία» απ’ το χωριό μας.

Έτσι στο μέλλον κάποτε, όσοι θα μας κοιτάνε

θα βλέπουνε τις φάτσες μας και μάλλον θα γελάνε.

..........................................................................................................

Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία, απ’ το χωριό μας.

Στο καφενείο απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στης εφημερίδας τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός ! τί φύσις !
Αχνίζει  κει μπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Σε μία καρέκλα το’ να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Βρίζω τον Τράμπ, την Μέρκελ, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου με ταραχή πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιο τον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

  

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
επάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Στον καφετζή ξεσπάω... φωτιά κι εκείνος παίρνει.
αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος... δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

...................................................................................................

Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας

τα βάσανα τις πίκρες μας,

τα νέα απ το χωριό μας…

Απόψε ένα όνειρο έσκισε την καρδιά μου

κι έμοιαζε σαν αληθινό – Βοήθα μας Παναγιά μου!

Είδα λοιπόν συγχωριανό πούχει μυαλό ξυράφι,

με μία λάθος κίνηση, του πήγαν όλα στράφι.

Έκατσε πάλι το κακό - η μοίρα καθώς γράφει-

κι ότι ορίζει το ριζικό, λένε πως δεν ξεγράφει.

Πάλευε με τη μοίρα του, κόπιαζε στο χωράφι

και στάλα - στάλα μάζευε το γρόσι, το χρυσάφι.

Αλλοίμονο στους κόπους του, στην γκαντεμιά νισάφι,

με μία λάθος κίνηση κι ο δόλιος καταστράφη.

Μπλέχτηκε με συνέταιρους, τον βάλανε στο λούκι

και τον αφήσανε μετά σύξυλο στο παλούκι…

Απελπισμένος πάλευε τις τρύπες να βουλώσει
κι από τα βράχια το σκαρί ο δόλιος να γλυτώσει.

Απελπισμένος πάλευε το σπίτι του να σώσει,
τόσοι που ήταν οι καημοί, τού γίναν κι άλλοι τόσοι.

Κι έτσι με φυτοφάρμακο μετά αποπειράθη

να ξεπληρώσει ο άμοιρος των αλλωνών τα λάθη.

Κι έτσι που χάθηκε η ελπίς κι ήρθε η ζωή στο τέρμα,

έμεινε στέρφα πια η γης και τα χωριά μας έρμα.

Τη χώρα με μαυρόρουχα έχουνε τώρα ντύσει

και οι πολίτες χάνονται στης αγκαλιάς την κρίση...

Άκου να δεις, τι έβλεπα στον ύπνο μου το βράδυ!

Κόλπα που κάνει το μυαλό, σαν πέφτει το σκοτάδι!!!

Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ΄ το χωριό μας.

Εδώ στα Βαλτσινιώτικα μπορούμε να τα πούμε

με τους δικούς μας κώδικες να συνεννοηθούμε,

λίγο δεξιά, λίγο ζερβά τη λύση θα τη βρούμε,

αρκεί για μια πιο όμορφη ζωή να προσπαθούμε.

Ήρθανε μέρες δύσκολες, μα σταθερή αξία

θα πρέπει όλοι να ΄χουμε την αισιοδοξία,

το ήθος, τον πολιτισμό, την ένδοξη ιστορία,

που μας χαράζουν στη ζωή, για χρόνια την πορεία.

Κουράγιο τώρα κι αντοχή, βγαίνει το καλοκαίρι,

τι κι αν στα κεκτημένα μας έχουνε βάλει χέρι,

μπορεί να γίνει η αλλαγή, να βγει καινούργιο αστέρι,

μα την μεγάλη ανατροπή ο αγώνας θα την φέρει.

Κουράγιο τώρα κι αντοχή να βγάλουμε χειμώνα,

έρχεται πάλι κατοχή θα χρειαστούμε αγώνα,

τη μάχη των Θερμοπυλών και αυτή του Μαραθώνα

και θα στεφτούμε νικητές με τη χρυσή κορόνα!

Για να γυρίσει η ζωή και να βγει ο ήλιος πάλι,

να απαλλαγούμε δια παντός, απ΄ τούτο δω το χάλι,

και να ΄ναι η νίκη του λαού, η νίκη η μεγάλη,

θα χρειαστούμε δύναμη, ενότητα για πάλη…

Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ το χωριό μας.

Ο Φτεροποιός

Εγώ θα φύγω απ’ το χωριό, θα πάω σε μια πόλη

εκεί που κατοικούν μαζί οι αγγέλοι κι οι διαβόλοι.

Θα ανοίξω ένα μαγαζί για τους φευγάτους νέους,

για τους αγιάτρευτους τρελούς του κόσμου τους ωραίους.

Θα ψάχνω μες στις γειτονιές να βρίσκω τα όνειρά τους

κι απ’ τα κομμάτια τους αυτά θα πλέκω τα φτερά τους.

Θα φτιάχνω όλων των ειδών φτερά, για τους θλιμμένους,

για τους αδύναμους της γης και τους αδικημένους.

Θα φτιάχνω όλων των ειδών φτερά για να πετάνε

κι από τα ύψη του ουρανού τον κόσμο να κοιτάνε.

Κι αν ενοχλήσω μερικούς Φτεροποιός που θα ΄μαι,

κι αν προκαλέσω τους καιρούς κανέναν δεν φοβάμαι.

Κι αν με περάσουν για τρελό καθόλου δεν με νοιάζει,

εγώ μαζί τους θα γελώ και θα τους κάνω χάζι

την τέχνη μου θα υπηρετώ, που τη ζωή αλλάζει

κι όσοι ενοχλούνται θα τους πω, η λογική τους μπάζει…

.........................................................................................................................................